Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Η καλή ημέρα απο χθες φαίνεται.

Δε ξέρω αν πρόκειται για κάποια υπερφυσική ικανότητα ή δύναμη, αλλά απο χθες ήξερα πώς σήμερα θα ήταν μία από εκείνες τις μέρες που στην διάρκεια τους εύχεσαι να μην είχες ξυπνήσει καν. Το θέμα είναι όμως οτί ξύπνησα και μάλιστα όχι με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά η αρχή της ημέρας δεν βρίσκεται στο σημείο που ξυπνάς, αλλά την υποδέχονται τα όνειρα σου που είναι κι αυτά τόσο σπαστικά κι έχουν την δύναμη να σε ξυπνήσουν με ψευδαισθήσεις και νέυρα.
Φυσικά τέτοιες μέρες ξυπνάς πριν το ξυπνητήρι σου, κατά προτίμηση με πονοκέφαλο, έχει κρύο, θα γίνονται κάπου εκεί γύρω έργα και θα έχει φασαρία, θα δείς κάποιο sms που δεν θα είναι ευχάριστο και για τους extreme γκαντέμηδες δε θα έχει καφέ και θα πρέπει να πας να πάρεις. Τώρα πιά, έχεις μερικά λεπτά να πιείς έναν καφέ, να γράψεις καμιά μπούρδα(καλή ώρα) και να αφιερώσεις όλη την υπόλοιπη μέρα(καλύτερα τέτοια που'ναι) σε "εξωσχολικές" δραστηριότητες.
Ευτυχώς σε αυτη τη περίπτωση τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε, οπότε ξέρω πως δε θα αργήσει πολύ η ώρα που θα πέσω για ύπνο. Κοιμάμαι και νωρίς εγώ, ουουου μια χαρά με βόλεψα.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Μαρίνα- Περαστικοί 1- 0

Μόνη μου σε ένα μέρος που δε θα έπρεπε να ήμουν, τραγουδάω δυνατά προκαλώντας φρίκη ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σκέψεις οίκτου στους γύρω μου για τό τί κάνω εδώ και τί διάολο γράφω στο τετραδιο μου. Είναι αστείο μέσα μου το γεγονός  οτί την ίδια ώρα των αποριών τους, εγώ γράφω για αυτούς  και φυσικά δε τους περνάει απο το μυαλό. Κερδισμένη στην φανταστική μάχη μεταξύ εμού και των γύρω μου (το οτί δε ξέρουν οτί πήραν μέρος σε αυτήν, δε με απασχολεί) συνεχίζω να με βασανίζω και κατά κάποιο τρόπο χαίρομαι. Έλα τώρα, ούτε εγώ δε το πιστεύω αυτό. Περιμένω γι'αλλη μιά φορά από κάτι άλλο να με σώσει. Επίσης δεν εχω την δύναμη να φανταστώ τί μπορεί να είναι αυτό αν και κάτι μου περνάει από το μυαλό. Όμως η αδυναμία μου με οδηγεί σε χαοτικές και σκόρπιες σκέψεις που αρνούνται να μπούν σε μιά λίστα που ίσως να απορρίπτει τις λανθασμένες και που αναδεικνύει τις πιθανές σωστές.
Σκέφτομαι κάθε μέρα και κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που χθές δε θα τολμούσα να βάλω στο μυαλό μου, και αυτό με κάνει να νιώθω ανύπαρκτη μέσα σε έναν κόσμο ιδεών που είναι αδύνατο να κάνεις δικό σου. Ακόμα κι αν το θες, οι πύλες του είναι σφραγισμένες και εμποδίζουν την είσοδό σου. Το μόνο που μπορείς ή μάλλον σε αφήνει να κάνεις είναι να κρυφοκοιτάς απο τα παράθυρα που επίτηδες αφήνει μισάνοιχτα, για να πάρεις μία ιδέα του τί υπάρχει πίσω από την πλάτη σου. Για να σε βοηθήσει να καταλάβεις οτί αυτό που είσαι εσύ κι αυτά που θεωρείς ιδεώδη, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που δε ξέρεις. Σε προκαλεί και ταυτόχρονα σε κλωτσάει τόσο μακρυά...Όπως ακριβώς εκείνο το όνειρο. Ίσως όμως να σε χρειάζεται πιό πολύ απ΄ότι εσύ. Ίσως τα παραθυράκια να έμειναν ανοιχτά επειδή νιώθει μοναξιά. Είναι ανώτερος σου, αλλά τίποτα χωρίς εσένα. Αν δεν υπήρχες εσύ, δε θα ήταν ανώτερος κανενός. Απλά θα υπήρχε χωρίς να έχει ουσία. Εδώ έχει να κάνει με εκείνη την σχέση αλληλεξάρτησης των όλων. Όμως έχει την ωριμότητα να σε διώξει αν και σε έχει ανάγκη, έχει τα κότσια να απαρνηθεί αυτό που χρειάζεται προκειμένου να μην σε χάσει αν κάτι πάει στραβά(ας πούμε να φτάσεις πιό ψηλά απο αυτόν,χρησιμοποιώντας τον και αναιρέσεις την τάξη των πραγμάτων). Χαζό και άδικο για σένα, φυσικό για εκείνον.
Αν ακούγομαι αλλόκοτη, σκέψου πόσο με τρομοκρατεί το γεγονός οτί βγάζω πλήρες νόημα και θεωρώ πως σήμερα κατάφερα να διατυπώσω αυτό που νιώθω οτί ξέρω καλύτερα από ποτέ. Να ξανάρθω εδώ. Βυθίζομαι στις σταγόνες που έκλεψα και ικανοποιούμαι γιατί επιτέλους ξέρω τί θέλω να κάνω. Βλέπω την επιφάνεια αλλά ο βυθός είναι πιό γοητευτικός. Προτιμώ εδώ τελικά.
Συνεχίζω να τραγουδάω και οι κοπέλες στο διπλανό παγκάκι είναι αυτές που χάσανε στην μάχη του "άραγε τί γράφω τώρα". Κερδισμένη και πάλι.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Άλλη φορά ο τίτλος, με συγχωρείς!

"Στις 28 Νοεμβρίου η Ελλάδα κλείνει για μία ώρα τα φώτα της!!! Διαδώστε το!!!". Κι αν ώρα εγώ πώ οτί το μόνο που καταφέρνει αυτή η πρόταση είναι να με νευριάσει και να με βγάλει έξω απο τα ρούχα μου, θα με πέις κακιά. Ε ναι ρε σύ. Καραγκιοζιλίκι να κάτσω και να το διαδώσω. Και εδώ θα προσθέσω και το "πολύ κακό για το τίποτα" ευχαριστώντας άλλη μια φορά τις φράσεις-παροιμίες που με ξελασπώνουν πολλές φορές και λένε ακριβώς αυτό που θελω να πείς. Θα εξηγήσω όμως τί εννοώ.
Μα είναι δυνατόν να κάτσω να διαδώσω αυτή την κοροιδία και μάλιστα με τόσα θαυμαστικά;(εδώ τονίζεται οτί πρέπει να με χαροποιεί κιόλας αυτή η ανοησία). Να σπαταλήσω χρόνο και να προσπαθήσω να πείσω τον άλλον να κλείσει τον γενικό του σπιτιού του για ΜΙΑ ΩΡΑ, φυσικά μέσω ίντερνετ δηλαδή χρησιμοποιώντας ρεύμα. Να τον πείσω λοιπόν, οτί το να κλείσεις για ΜΙΑ ΩΡΑ το φώς είναι υπερσημαντικό για τον πλανήτη. Δεν είναι πραγματικά πολύ κακό για το απόλυτο τίποτα; Έρχομαι και ρωτάω εγώ, όλες αυτές τις φορές που έχει συμμετάσχει όλόκληρος ο πλανήτης στην προσπάθεια του να μείνουν χωρίς ρεύμα μία ώρα, έχει γίνει κάτι; Μα καλά, πλάκα μας κάνεις; Εκεί που θα πάρει χαμπάρι η γή οτί ρε σύ, κάτι συμβαίνει, ε εκεί θα σταματήσει! Μάλιστα, επειδή εκείνο που λέμε οτί όταν χάνουμε κάτι το εκτιμούμε, οι περισσότεροι θα χρησιμοποιήσουν μετά την μία ωρα χωρίς φώς, πιό πολύ φώς απ'ότι θα χρησιμοποιούσαν αν δεν είχαν μείνει χωρίς ρεύμα μία ώρα!
Έχοντας κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στον πλανήτη μας, τίθεται τό επόμενο ερώτημα μου. Δεν διαφωνώ πώς ακόμα και μιά ώρα θα έχει ευεργετικές συνέπειες για τον πλανήτη, όμως γιατί η μία ώρα να μην γίνει κάτι παραπάνω; Τις ημέρες που ενώνεται όλος ο πληθυσμός με γενικό σκοπό την ελάφρυνση και την "ξεκούραση'' ας μου επιτραπεί ο όρος, του πλανήτης μας, σβήνουν όχι μόνο τα φώτα των νοικοκυριών, αλλά και πολλά φώτα δημόσια. Κάνω λόγο για τα φώτα των μνημέιων και των αξιοθεάτων. Υπάρχουν πολλά φώτα που είναι αναμμένα, που αν σβήσουν δε θα υπάρχει καμία απολύτως διαφορά. Τώρα θα με πείς, αλλιώς είναι να βλέπες την Ακρόπολη φωτισμένη τα μεσάνυχτα ενώ πίνεις το κρασί σου στο Θησείο. θα συμφωνήσω μαζί σου! Έχεις δίκιο! Αλλά δε θα ήταν τόσο τραγικό πιστεύω, αυτά τα φώτα να ήταν σβηστά για τρία βράδυα ας πούμε την εβδομάδα. Ίσα ίσα, το προαναφερθέν "όταν χάνεις κάτι, το εκτιμάς" λειτουργεί και σε αυτήν την περίπτωση. Θα είναι πιό όμορφα τα βράδυα εκείνα που θα περπατάς και θα βλέπεις την Ακρόπολη θα δεσπώζει ψηλά, φωτισμένη.
Επιστροφή όμως σε μας. Εμείς τί κάνουμε; Συμμετέχουμε στο τραγελαφικό σχέδιο; Γιατί δεν πάυει να είναι η μέρα χωρίς φώς και δε γίνεται ζωή χωρίς σπατάλη φωτός; Σταματάμε να είμαστε άνθρωποι για άλλη μια φορά αφού ζούμε πλέον χωρίς καμία ανθρώπινη υπόσταση. Όλα είναι ηλεκτρονικά, ο ρομαντισμός για παράδειγμα. Κάποτε ήταν ρομαντικό ένα αναμμένο κεράκι, τώρα την θέση του έχει πάρει ο χαμηλός φωτισμός την έξυπνης λάμπας που ρυθμίζει την ένταση του φωτός της. Κάποτε θα σου έστελνα γράμμα και θα έγραφα σε ημερολόγιο, τώρα σου στέλνω email και γράφω σε blog. Αν συνεχίσω με τα κάποτε, δε θα σταματήσω. Μπορείς εσύ, στην καθημερινότητά σου να βρείς όλα αυτά τα κάποτε και να διαλέξεις.

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Απόγνωση

Ναι είμαι αγχωτικός τύπος και δεν ανέχομαι να μην ξέρω τί μου συμβαίνει ανά πάσα στιγμή. Θέλω όταν τηλεφωνώ σε κάποιον να το σηκώνει αμέσως γιατί αλλιώς αρχίζω και σκέφτομαι οτί κάτι κακό έκανα κι οτί με αποφεύγει ή οτί κάτι συνέβη. Μετά αγχωνομαι και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο εκτός απο το να περιμένω με τις ώρες αν χρειαστεί το τηλέφωνο να χτυπήσει και να ακούσω το "έλα ρε, δεν το άκουγα, τί έγινε και με πήρες τόσες φορές;". Επίσης ναι! Είμαι ικανή αν κάποιος δεν μου απαντήσει στο μσν ή ακόμα και σε σμσ, να αρχίσω να σκέφτομαι οτί κάτι είπα και τα χάλασα όλα. Η συνέχεια γνωστή. Θα περιμένω ενώ θα με εχουν πυροβολήσει εκατοντάδες σκέψεις του τί μπορεί να είπα, μέχρι αν έρθει το μήνυμα που θα λέει "με πέταξε" ή δεν "δεν είχα κάρτα" αντίστοιχα. Τέλος, κάτι που επίσης με αγχώνει είναι τα μηνύματα του τύπου "πάρε με τηλέφωνο όποτε μπορέσεις". Μπορεί μεν να είναι οποιαδήποτε ανοησία αλλά εγώ θα κάνω τα πάνδυνα να κανω το τηλεφώνημα όπου κι αν είμαι, ακόμα και διακόπτωντας κάποια δουλειά μου.