...ΠροΒλήματα

Δε με παίρνει να μη μπώ κατευθείαν στο ψητό και σίγουρα, σε κανέναν δεν έλειψαν οι φλύαρες εισαγωγές μου, άλλωστε …δεν θα ασχολούνται όλοι τώρα με τα δικά μου.

Δεν ήθελα πολύ τελικά, την ξεστόμισα την ατάκα που έχει στοιχειώσει τις τελευταίες μου βδομάδες. Αυτή κι άλλες συγγενικές της όπως «Ο καθένας έχει τα προβλήματά του», «Σε πρήζω κι εγώ τώρα με τα δικά μου ενώ εσύ έχεις σοβαρότερα».  Και γιατί δηλαδή το δικό μου το πρόβλημα να’ναι σημαντικότερο απ’το δικό σου; Και μην μου λες οτί είμαι χαζή που σε άφηνα τόση ώρα να μιλάς για εκείνο, ενώ εγώ αντιμετωπίζω αυτό που ακούγεται ίσως κάπως πιο βαρύγδουπο.  

Εκτός απ’τις εισαγωγές δε μας παίρνει να κάνουμε και διαγωνισμό δυστυχίας. Ναι, όλοι μας έχουμε έγνοιες που μας βασανίζουν, υπάρχουν οι ελαφρότερες και οι σημαντικότερες. Αυτές που περνάνε και αυτές που μας πονάνε.

Όλοι μας έχουμε δικαίωμα στη δυστυχία, αλλά κανείς μας δε μπορεί να διαλέξει τον τρόπο. Σε αγγίζουνε απλά κι εσύ στεναχωριέσαι, στεναχωριέσαι διαφορετικά απ’ότι θα στεναχωριόμουν εγώ γιατί πολύ απλά δεν είμαστε το ίδιο. Μπορεί το πρόβλημά μου να σε κάνει να γελάς και το δικό σου εγώ, να μη μπορώ να το βαστάξω. Και μην μου λες πώς δεν αξίζει, γιατί αν δεν άξιζε δε θα το αφήναμε να μας αγγίξει . Τώρα «έχεις κι έχω τα δικά μου» και σημασία δεν έχει να τα βγάλουμε και να τα συγκρίνουμε, αλλά να μην τα αδικήσουμε. Βοήθησέ με και θα σε βοηθήσω.

 Σ’εχω ανάγκη και μ’έχεις κι εσύ.

Να είσαι ευγνώμων που έχεις προβλήματα και γίνεσαι ολοένα δυνατότερος για τα επόμενα που θα’ρθουν.  Σημαντικό δεν είναι να μην έχεις προβλήματα, σημαντικό είναι όταν τα’χεις να τα πολεμάς.