Κατηγορίες Σπαστικών Ανθρώπων #12 "Ο Eπιτραπεζιοσπάστης"

Αν κι επίκαιρος αυτήν την εποχή είναι ο Βιβλιοθηκοσπάστης #1 και #2, ο διαολο- Σπάστης συνεχίζει να εξελίσσεται προκειμένου να μη μας αφήσει σε χλωρό κλαδί, να χαρούμε με την ησυχία μας τους δικούς μας προβληματισμούς.  Βρίσκεται εδώ, σπαστικότερος από ποτέ, έχοντας επιστρέψει   δριμυτερότερος κι έτοιμος να ισοπεδώσει γι'άλλη μιά φορά καθημερινά αγαπημένα πράγματα τα οποία συνήθως μας χαρίζουν στιγμές ανεμελιάς και ευτυχίας καθώς μπορούν και μας αποσπούν, όπως προείπα, από έγνοιες και μιζεριές. Αφού λοιπόν, έχουν τσακίσει  καθημερινές μας χαρές όπως τα ανέκδοτα, τα ταβερνάκια, τα Καρναβάλια, τις συναυλίες και τα σινεμαδάκια, τώρα είναι η ώρα να στη σπάσουν ακόμα και στις αθώες εκείνες φιλικές μαζώξεις σε σπίτι κάτι παγωμένες Πέμπτες βράδυ, που αποφασίζετε να παίξετε επιτραπέζιο.
Είναι τόσο διεστραμμένος που η δίψα του να στη σπάσει, τον οδηγεί στο σημείο να εμφανιστεί ακόμα και με μορφή περίπλοκου, δυσπαιχνίδευτου (ναι αυτό) επιτραπεζίου που έχει σαν σκοπό ζωής του να σου καταστρέψει την βραδιά και να σε κάνει να φαίνεσαι σα βλάκας  που δεν καταλαβαίνει τις οδηγίες του. Την ίδια στιγμή, ορκίζομαι, οτί μετατρέπει όλους τους συμπαίκτες σου ευφυέστερους, με αποτέλεσμα να'σαι ο μόνος που δε μπορείς να παίξεις σωστά. Ο κίνδυνος να ακουστώ γι'άλλη μιά φορά υπερβολική με αναγκάζει να δώσω και την επιστημονική εξήγηση του φαινομένου:

"..το συγκεκριμένο της φωτογραφίας σου ρουφάει κάθε όρεξη για ζωή"

Έστω οτί κάποιος γνωρίζει τους κανόνες και αναλαμβάνει να σου τους εξηγήσει μπας και αρχίσει το παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια που εσύ οφείλεις να το καταλάβεις, σημειώνονται τα εξής:


1) Όλοι όσοι το έχουν ξαναπαίξει, βαριούνται να περιμένουν να το καταλάβεις και α) χαζομιλάνε μεταξύ τους ή β) γίνονται ολοένα και καλύτεροι, εάν τυχόν τους είχε ξεφύγει κάτι.
2) Οι κανόνες είναι πολλοί και δύσκολοι, αντικειμενικά, για να τους πιάσεις με την μία
3) και η φυσικότητα και η απλοϊκότητα με την οποία στους παρουσιάζει ο "παιχνιδογνώστης"

...σε κάνουν να μην συγκεντρώνεσαι στους κανόνες, αλλά παρ'όλ'αυτά κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι σου και καλά ο,τι καταλαβαίνεις για να μη φανείς ακόμα πιό ηλίθιος απ'ότι ήδη αισθάνεσαι, ενώ από μέσα σου αναρωτιέσαι ποιός διάολο όντως διασκεδάζει παίζοντας αυτό το επιτραπέζιο  και προφανώς έχεις ήδη αποφασίσει οτί δε σου αρέσει.

Ε λίγο θέλει;

 Ολα αυτά μαζί δημιουργούν αρνητικό κλίμα για την εκμάθησή του παιχνιδιού και υποσυνείδητα ήδη περνάς χάλια. Το παιχνίδι ξεκινάει με την συμβιβαστική φράση "Εντάξει, θα το δεις και στην πράξη"... κι εκεί ήδη ξέρεις πάνω-κάτω τί θα'κολουθήσει. Εάν βέβαια συμφωνήσει 

• αυτός που βαριέται πάντα να παίζει επιτραπέζια.

Αλλά προτρέχω. Ας τα πάρουμε με την σειρά τους. Αρχίζει λοιπόν το παιχνίδι και ήδη διακρίνεται...

• Αυτός που θα κερδίσει. Πιθανόν να είναι ο ίδιος που στο εξηγούσε. Πραγματικά ώρες ώρες, έχω την εντύπωση οτί είναι ο ίδιος ο κατασκεαστής τους. Δε γίνεται ρε φίλε να τα ξέρει όλα τόσο λεπτομερώς. Λογικά το'χει παίξει άπειρες φορές με αποτέλεσμα να έχει και εμπειρική γνώση εκτός από την παπαγαλίστικη που οδηγεί στις κικ-ας στρατηγικές να σου φύγει η μαγκιά. Όλοι  ξέρετε οτί θα νικήσει και νιώθετε ο,τι είναι άδικος κόπος να προσπαθήσετε να τον νικήσετε εκτός από τον...

• Κλεφταρμά που θα κάνει τα πάνδεινα για να τον/σας κλέψει. Η γκάμα των μανουβρών του κυμαίνεται από το παραδοσιακό "Όπα όπα σόρρυ, μαλακία μου δε το είδα " (ναι κλανιάρη), έως το "Α, σόρρυ ρε νόμιζα έτσι το παίζαμε". Άλλοτε κλέβει θρασύτατα την ώρα που δε κοιτάει κανένας, ενώ πάντα υπάρχει κάποιος άλλος σπαστικός που θα του την σπάσει τσακώνοντάς τον. Επίσης είναι ικανός να σκαρφιστεί δικές του εντολές εάν το παιχνίδι είναι με κάρτες εντολών κι ενδεχομένως να προσπαθήσει ακόμα και να σας μεταπείσει οτί "Έτσι το γράφει μέσα" διαβάζοντας τες και καλά με φυσικότητα κάνοντας από μέσα του προσευχές να μην απευθυνθείτε στις οδηγίες, που όμως αποτυγχάνουν παταγωδώς αφού ο...
• "Ακολουθώ πιστά τις οδηγίες" προσβάλλεται λες και του θίξανε τη μανα κι αμέσως τινάζει την προέκταση του χεριού του για να ανοίξουν σα πάπυρος οι οδηγίες  και  τρίβει με οργασμική ευτυχία στη μούρη του Κλεφταρμά ή οποιουδήποτε τόλμησε να τον αμφισβητήσει,την παράγραφο που τον καθιστά αμέσως κουτοπόνηρο. Πιστεύω πως ο "Ακολουθώ  πιστά τις οδηγίες" συμμετέχει στο παιχνίδι περισσότερο για να μας την λέει με το κωλοτευτεράκι του, παρά για να διασκεδάσει με το επιτραπέζιο. Αλλά βέβαια, αυτός που δεν παίζει για να χαρεί το παιχνίδι για κανέναν λόγο είναι ο...
• "Εκδικητικός" που έχει έρθει στην μάζωξη, μόνο και μόνο για να βγάλει κακίες και κόμπλεξ σε κάποιον από τους συμπαίκτες του, επειδή ίσως πριν μερικά χρόνια ένας από αυτούς να του πήρε τη σειρά στο κυλικείο. Ο Εκδικητικός όμως, μπορεί να κάνει εχθρούς και εκείνη την ώρα εάν ας πούμε κάποιος συμπαίκτης του, τον νικήσει ή αν τολμήσει να του γκρεμίσει κάνα καστράκι για παράδειγμα. Ξαφνικά, ο σκοπός του Εκδικητικού, είναι να τον καταστρέψει θυσιάζοντας ακόμα και την προσωπική του νίκη. Παίζει πιά εναντίον σου, κι ούτε καν υπερ του! Δεν τον ενδιαφέρει εάν θα κερδίσει, αρκεί εσύ να έχεις χάσει. Ομοιότητες παρατηρούνται με τον...
• "Θυμωνιάρη" ή γνωστό κι ώς "Ε εγώ δε παίζω άλλο". Αγαπημένες του φράσεις όταν έπαιζε μικρός στην αλάνα ήταν "Ε στοπ στοπ, δε μετράει", "Θα το πω στη μαμά μου", "Όλα στη κυρία". Στο κρυφτό ήταν συνήθως το κωλο"πουλάκι". Σήμερα, έχει τον ρόλο αυτουνού που αν κάποιος του ρίξει μιά κάρτα που είτε θα τον κάνει να χάσει την σειρά του, είτε θα πάει λίγο πίσω, ή αν ας πούμε, δε δεχτούν κάποια λέξη του στο scrable, ή αν βγει εκτός χρόνου και δε του δεχτούνε την απάντηση, απειλεί οτι θα σταματήσει το παιχνίδι κι οτί θα πάει σπίτι του. Η διαφορά του με τον "Εκδικητικό" είναι οτί ο Εκδικητικός τείνει να καταστρέφει το παιχνίδι μόνο όποιου έχει βάλει στο μάτι, ενώ ο Θυμωνιάρης/Ε Εγώ δε παίζω άλλο, το χαλάει σε όλους. Σπάστη.
• Δεν θα έλειπε από ένα τέτοιο παρεάκι κι ο ενοχλητικός που συνέχεια κάνει τις ίδιες ερωτήσεις ή που κάνει τα ίδια λάθη σε κάθε γύρο μετατρέποντας το παιχνίδι σε φιάσκο, καθώς εξαιτίας του, είτε τον βοηθάνε και παίζουνε κατά κάποιο τρόπο εναντίον των εαυτών τους οσοι τον βοηθάνε, είτε τους φανερώνονται οι κάρτες/πιόνια/στρατηγική/γράμματα/λεφτά ή ο,τιδήποτε τέλος πάντων υποτίθεται πώς πρέπει να μένει κρυφό για να'χει νόημα το παιχνίδι. Καραγκιοζιλίκια.  
• Ο "Πρέπει να φύγω" λίγα λεπτά αφότου ξεκινήσει το παιχνίδι. Χειρότερα βέβαια γίνονται τα πράγματα όταν ο "Πρέπει να φύγω" εμφανίζεται λίγο πριν το τέλος του παιχνιδιού πετώντας την ατάκα "συνεχίστε χωρίς εμένα". Ναι γελοίε, θα σκηνοθετήσουμε τον θάνατό σου στο παιχνίδι και θα φανταστούμε πώς τα σπιτάκια σου στο ταμπλώ τα γκρέμισε σεισμός. Α παράτα μας, που φέυγεις.  Ξάφνου, όλα χάνουν το νόημά τους και ούτε το τελικό σκορ θ'αξίζει να μετρηθεί. Ο μόνος χαρούμενος; 
• Αυτός που "Χάνει πάντα" που είναι μάλιστα από τους πρώτους που διατυμπανίζει το ανούσιο πιά παιχνίδι αφότου έφυγε ο "Πρέπει να φύγω" μπας και δε μετρήσει το γελοίο σκορ του που θα  τον ανάγκαζε να δεχτεί βουλώνοντάς το, τυχον μελλοντικές κοροϊδίες κι αναπολήσει σε ανύποτπτο χρόνο του στυλ "Θυμάστε τον βλάκα πώς πάτωσε..".
• Ο "Κωλοκωλόφαρδος". Ε τί παίζεις ρε άμα είσαι τόσο κώλος; Τί μας κοροϊδεύεις δηλαδή; Άμα είναι να πούμε οτί κέρδισες να τελειώνουμε. Ό,τι και να παίζουμε πετυχαίνει το κουτάκι της ελεύθερης στάθμευσης και παίρνει τα λεφτά απ'τη μέση,εξάρες, ή ξέρω'γω την υπερούλτρα σουπερ κάρτα που τον βγάζει αυτόματα νικητή ακυρώνοντας κάθε σου προσπάθεια. Γι'αυτήν και τις άλλες δέκα γύρες που θα παίξετε. 

Miscellaneous: μη πιάσω καν στο στόμα μου αυτόνα που ακους εκεί ρε 

• "Σιχαίνεται" την μονόπολη. Πώς διάολο γίνεται να σιχαίνεται κανείς την μονόπολη; Γιατί τί σου'κανε δηλαδή; Σου την σπάει επειδή μπόρεσε κι έγινε το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών; Ένα παιχνίδι που θα μείνει αιώνια κλασσικό και δε θα αφανιστεί ποτέ; Δε θέλω να το συζητήσω άλλο.
• Αυτόν που στην μονόπολη σου αγοράζει την οδό που σου λείπει για ν'αρχίσεις να χτίζεις τα σπιτάκια σου σαν άνθρωπος.
• Αυτόν που δε σου θυμίζει οτί πρέπει να σε πληρώσει όταν βρίσκεται στο κουτάκι σου γιατί σα βλήμα ξεχάστηκες.
• Αυτόνα που φαινόταν ρε από την αρχή ο,τι βαριέται κι ας έκανε την καρδιά του πέτρα και μας έκανε την χάρη. Να μην έπαιζες καλύτερα ρε φίλε από το να μου το χτυπάς κάθε φορά που ρίχνεις το βρωμο ζάρι σου ξεστομίζοντας λες και βάζουνε να φας σκατά "Α, εγώ είμαι πάλι;". Αντί να χαίρεσαι που ήρθε η ώρα να μεγαλουργήσεις και να δείξεις σε όλους τί αξίζεις, παραπονιέσαι δηλαδή που θα γευτείς την στιγμή που σου φανερώνεται η πεμπτουσία του όλου παιχνιδιού; 

Και λύστε μου και την απορία γιατί διάολο σνομπάρουνε όλοι το ταμπου; 

Το Σαββατόβραδό μου

Σαν λάτρης και σκλάβα της μεγαλειότητας του υποσυνείδητου, θα προσδώσω στην παντοτινή μου απέχθεια προς τα Σαββατόβραδα, χαρακτήρα διαίσθησης. Με πιό απλά λόγια, κάτι ξέρω και δε βγαίνω Σαββατόβραδα.
Μία βόλτα σαράντα λεπτών στο κέντρο της φωτισμένης από τα στολίδια αντρών και γυναικών που μοστράρουν πάνω τους ανυπόμονα να φιγουράρουν στα μαγαζιά και να δείξουν την ομορφάδα τους, πόλης,  αρκεί για να νιώσω σκληρά στο είναι μου το όλο, την εχθρική, γεμάτη μίσος, κατάντια της σημερινής μου κοινωνίας.
Δίπλα στους πράσινους κάδους, παρατηρώ ένα αγόρι νεώτερο από εμένα, γύρω στα είκοσι, να χοροπηδάει πάνω σε ένα δοχείο μεταλλικό πρέπει να΄ταν και με άγνοια που με ταπείνωσε αργότερα, ρώτησα "μα τί κάνει εκεί".  Το ο,τι η απάντηση με εξέπληξε, όπως προείπα με ανάγκασε να νιώσω ντροπιασμένη που ούτε καν μου πέρασε απ'το μυαλό πώς το αγόρι αυτό χοροπηδάει πάνω σε σιδερικά που μαζεύει το Σαββατόβραδό του, για να τα πουλήσει για μερικά ευρώ. Ξαφνικά ένιωσα ανάξια των όλων μου. Όταν δε, σκέφτηκα πώς λίγα μέτρα πιό κάτω απ'τους κάδους, ένα εξίσου εικοσάχρονο αγόρι απολαμβάνει το Σαββατόβραδο του πίνοντας ποτό με δέκα ευρώ, φοβήθηκα για το μέλλον μου.
Συνεχίζοντας την βόλτα μου, είδα στον δρόμο ένα στρωμένο με παπλώματα, υπέρδιπλο κρεββάτι με φουσκωτά γεμάτα πούπουλένια μαξιλάρια και δίπλα έναν σεκιουριτά που θα περάσει το δικό του Σαββατόβραδο προστατεύοντας την ζωντανή διαφήμιση του καταστήματος επίπλου. Άθελά μου, μου πέρασε απ'το μυαλό η εικόνα ενός άστεγου να περνάει μπροστά απ'το κατάστημα, κρατώντας τα χαρτόνια του που τα'χει για κρεββάτι. Η σκέψη μου με προκάλεσε κι αμέσως είδα μιά γιαγιά να περνάει από δίπλα μου. Φαινόταν έτοιμη να περάσει το Σαββατόβραδό της στον δρόμο. Λυπήθηκα για τον σεκιουριτά που θα αναγκαζόταν να δει κι άλλους άστεγους να περνάνε απο'κει. Δεν με άφησα να κοιτάξω την γιαγιά. Άξιζε πολύ περισσότερα από μιά ματιά ντροπής και δήθεν συμπόνοιας.
Αποφάσισα οτί το Σαββατόβραδο μου άγγιζε ήδη την κορύφωσή του και πώς ήταν ώρα να γυρίσω σπίτι. Κάπου εκεί, είδα κάτω στο πάτωμα ένα κόκκινο υπνόσακο να τυλίγει με κάθε του δύναμη έναν άντρα που είχε το κεφάλι του ακουμπισμένο σε μιά γλάστρα. Δίπλα του βρισκόταν παρκαρισμένη μιά μερσεντές που περίμενε το αφεντικό της να τελειώσει το γλυκό του στο ζαχαροπλαστείο που είναι στο ισόγειο εκείνου του ξενοδοχείου που η μιά βραδιά του κοστίζει τριακόσια ευρώ. Λογικά με κυριακάτικο πρωινό. Μπορεί και την κυριακάτικη, εάν δεν έκλεισε κι αυτή...