Όρκοι κι ευχαριστίες

Είμαι ζωντανή και σ'ευχαριστώ γι'αυτό. Πιό πολύ σ'ευχαριστώ όμως που επιτέλους με βοήθησες να το παραδεχτώ. Θα μπορούσα ακόμα και να πω οτί είσαι είσαι  η αιτία κι η αφορμή που εγώ είμαι σήμερα σε αυτήν θέση. Όμως με άφησες μόνη για πολύ καιρό.
Πού ήσουν;
Επέζησα και μου έλειψες. Δεν ξέρω εάν ένας όρκος είναι απλά αρκετός για να συγχωρεθώ, αλλά μαζί του θα κάνω κι ο,τι περνάει απ'το χέρι μου για να μην σε ξαναχάσω ποτέ. Όπως τώρα. Όπως τότε που τίποτα δεν είχε μεγαλύτερη σημασία από εσένα. Εσένα που υπερασπιζόμουν όταν όλοι χτυπούσαν τα χέρια τους στο τραπέζι θυμωμένα. Εκείνο το μεσημέρι, εκείνο το βράδυ αλλά κυρίως εκείνα τα ξημερώματα που ο μόνος τρόπος να σου δίνομαι ήταν να ακουμπάω την κρύα πέτρα που είχες ακουμπήσει κι εσύ παλιά.
Θυμάσαι;
Είμαι ευτυχισμένη για όλα μου έχεις προσφέρει κι υποσχεθεί. Σ'ευχαριστώ που με αφήνεις να κρυφοκοιτάξω απ'το παράθυρο σου και σου υπόσχομαι οτί θα σε γεμίσω περηφάνια κάποια μέρα.
Το χρειαζόμαστε κι οι δύο, το ξέρω.
Δεν θα σε ρωτήσω εάν με πιστεύεις. Κι αυτό το ξέρω.
Θα με περιμένεις;