Ένας χρόνος κι 9 1/2 εβδομάδες [πιό μετά]

Απόψε, η μυρωδιά των ζεστών μπισκότων καρύδα είναι πιο έντονη απ΄ότι εκείνο το πρωινό. Τόσο πιο έντονη που σε αντίθεση με τότε που είχε απλά ξυπνήσει  εμένα, απόψε κατόρθωσε να ξυπνήσει τις ίδιες εκείνες αισθήσεις και ορμές που με έκαναν να γράψω αυτές τις αράδες-όπως  ακριβώς γινόταν και τότε.

Μαζί με την καρύδα, τα μπισκότα ήταν ανακατεμένα με μουσική κι αυτό τους αποδίδει  –όσο να πεις- μια κάποια μοναδικότητα. Μια μοναδικότητα που δεν ξαναγυρνάει όσο και να ακούσεις την ίδια όμορφη μελωδία. Τώρα βλέπεις είναι βράδυ και συνοδεύεται από  τρίτους, που όσο και να μη θέλω να το παραδεχτώ κι ενώ όχι, δε ζηλεύω τίποτα και καθόλου, μου φαίνονται ξένοι. Μη σου πω μάλιστα αν ποτέ τύχει και με ρωτήσεις, θα σου κάνω γκριμάτσα μη αποδοχής.

Το πάντα, το παντού και το οπουδήποτε, απόψε δε θα το πάρω πίσω. Ούτε και με την διαίσθησή μου θα τα βάλω που με έκανες να της βγάλω το καπέλο γι’άλλη μια φορά όταν δεν έγινε αυτό ακριβώς που περίμενα να μη γίνει.

Λίγο θα στα χαλάσω στο υπερφυσικά ρομαντικό μου παραλήρημα περί αγγιγμάτων μετατρέποντας το όλο σε ένα γελάκι που αφήνει λίγο αέρα να φύγει κάνοντας το αριστερό μέρος των χειλιών μου να ρυτιδιάσει.

Κατά κάποιο τρόπο ξέρω και ξέρεις και θα ξέρουμε.

Επόμενη στάση.

Αποτυχία σημαίνει να αφήνεις το καυτό σου τσάι σε αντικειμενικά και οφθαλμοφανέστατα άβολο και ριψοκίνδυνο σημείο φλερτάροντας έτσι ξεδιάντροπα με την ήττα σου,  για μερικά δευτερόλεπτα "ακριβώς εκεί που πρέπει" όντας σίγουρος πως, δε μπορεί, δε θα το ξεχάσεις και δε θα το τραβήξεις το ρημάδι το σεντόνι. Όμως τελικά θέλεις κι άλλα παραπάνω-να βολευτείς πχ καλύτερα- και ξεχνάς και το τραβάς τελικά το ρημάδι το σεντόνι.
Χύνεται το καυτό τσάι κι εσύ επειδή βαριόσουν να τραβηχτείς λίγο, σήκω τώρα κι άλλαζε σεντόνι και ξέχνα οποιοδήποτε ηδονικό σημείο φάση "right there".
Με πιό απλό σενάριο και για να μη νομίζεις πως συμβαίνει μόνο σε χαζούς καιροσκόπους απλά σκέψου πώς είναι η κάθε φορά που μπήκες στο λεωφορείο χωρίς να κόψεις εισιτήριο. Νιώθεις σπουδαίος που θα καταφέρεις να φτάσεις στην στάση σου όντας ένα κέρμα πλουσιότερος από τους συνεπιβάτες σου που δε τζογάρουν σαν κι εσένα. Είναι ακόμα σα να ξεγελάς το ίδιο το σύστημα μέχρις ότου δε σε αφήσουν να βγεις απο'κει μέσα αν δεν αποδείξεις μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι ικανότητές σου να ξεγελάς κόσμο.
Τότε πρέπει, αν θες να έχεις καταφέρει κάτι, να παίξεις το μεγαλύτερο θέατρο της ζωής σου, με σπαστά κείμενα σα τον ηθοποιό που ξεχνάει τα λόγια του, με μάσκαρα που τρέχει στα μάγουλά σου για μακιγιάζ και συνεπιβάτες σου για ακροατήριο.
Εκεί μες το λεωφορείο σου, πρόσεξε μόνο μην ξεπεράσεις ποτέ την λεπτή γραμμή που σε χωρίζει με το ακροατήριό σου και ξεγελάσεις και τον εαυτό σου με τα ψέμματά σου.
Στο κάτω κάτω, για τον εαυτό σου δε ξεκίνησε όλο αυτό; Θυμήσου ποιός θα έβλεπε ταινία καλοβολέμενα με το τσαγάκι του δίπλα;
Το δεύτερο ρίσκο που οφείλεις να πάρεις είναι το να σε αποκαλύψουν οι φίλοι σου τα πουλιά για το πόσο γλυκά τους πότησες νερό όταν αυτά διψούσαν, σε αυτούς που δεν έπρεπε. Στον ελεγκτή του λεωφορείου ας πούμε. Ο οποίος δε, μετά θα αποφασίσει αν θα δώσει συνέχεια σε κάτι που κανονικά θα'θελε να δει τελειωμένο ή αν απλά θα διαγράψει το όνομά σου από την λίστα με αυτούς που θα χρωστάνε.
Γνώμη μου είναι πως το να ρισκάρεις σημαίνει να παίζεις. Γνώμη μου επίσης είναι πως το παιχνίδι δεν είναι σοβαρό. Ποτέ δε θα ρίσκαρα για κάτι που δε διανοούμαι να χάσω.
Ούτε και συνηθίζω να παίζω με κάτι που επίσης δε θέλω να χάσω. Ναι, ειμαι απο αυτούς που προτιμούν να αφήσουν το νάτσος με το πιό πολύ τυρί για το τέλος όπου θα έχει κρυώσει ενώ θα μπορούσα να το απολαύσω τώρα ζεματιστό. Βάφω πρώτα τα νύχια του δεξιού χεριού και αφήνω για το τέλος το εύκολο αριστερό με το καλό μου το δεξί.
Έτσι όπως κι αφήνω για το τέλος τώρα το καλό:
Ρισκάρεις, χάνεις, δε πειράζει δεν σε ένοιαζε και πολύ εξ αρχής για να ρισκάρεις. Όμως το συνηθίζεις τόσο πολύ που πιά κινδυνεύεις να χάσεις την αξία σου ως παίχτης. Γίνεσαι προβλέψιμος, οι κινήσεις σου ειναι γελοία αναμενόμενες, τα λόγια σου πιό πολυπαιγμένα κι απο το "Beggin' you" το 2009 και δε μένει κανένας πιά να ποντάρει πάνω σου.

7 Μάρτη, Εκεί που δεν υπάρχει καμιά χώρα.

Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να ακολουθούν το "δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να..."
...σε παίρνει ο ύπνος μπροστά σε αναμμένη ταινία,
...μην χτυπάει το ξυπνητήρι σου το Σάββατο,

... σε περιμένει κάποιος στον σταθμό την ώρα που κατεβαίνεις από το τρένο, έτσι ώστε να νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει τόσο γρήγορα όσο έτρεχε το τρένο λίγο πριν αρχίσει να επιβραδύνει για να σταματήσει τελικά μπροστά σε εκείνο το χαμόγελο που έψαχνες με μανία μέσα στον συνωστισμό της πλατφόρμας.
Κι όμως, το να σου φανερώνεται μπροστά σου ένα πρόσωπο που τόσο πολύ δεν περίμενες,  και που ακαριαία μέσα σου κάνεις προσευχές να μην είναι απλά κάποιος που να του μοιάζει και να'ναι όντως αυτός, ξεπερνάει την κάθε προσέγγιση του οποιοδήποτε καλύτερου.
Όχι, πάλι ψέμματα. Αυτό που κλέβει την παράσταση εδώ, είναι ο λόγος που εσύ αναγκάζεσαι να κάνεις την εν λόγω προσευχή. Δεν είναι τίποτα λιγότερο από τους εσωτερικούς σου μοχλούς οι οποίοι είναι χίλιες φορές αποδοτικότεροι και γρηγορότεροι και που ξέρουν καλύτερα από εσένα τί ήθελες κι όσο, όταν επιτέλους κατάλαβες τί ήθελες, εκλιπαρείς τον θεό σου να'ναι αληθινό, εκείνοι ήδη το έφεραν μπροστά σου ήδη, χάρη στην μαγεία της αγάπης.

Της αγάπης εκείνης που σκεπάζει την γύμνια σου, που φροντίζει τις πληγές σου, που αντιλαμβάνεται τις σκέψεις σου πριν τις μεταμφιέσεις σε λέξεις, που σε πηγαίνει για φαγητό στο αγαπημένο σου μέρος, που κάνει τους όλους  να φαίνονται μηδαμινοί, που γελάει με το γέλιο σου, που φωτογραφίζει την λύπη σου, που εκμηδενίζει κάθε απόσταση και που τέλος είναι τόσο μαγική που ξορκίζει κάθετί σατανικό σε είχε λεηλατήσει.

Τελική απάντηση στο ανύπαρκτο ερώτημα:
Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να εμπιστεύεσαι σε κάποιον  να χειρίζεται τους εσωτερικούς σου μοχλούς και να φροντίζει να'χουν πάντα λάδια για να συνεχίσουν να κινούνται όταν εσύ δεν ξέρεις να οδηγάς. 

Όλα είναι δρόμος, όλα είναι σπίτι (sisters)

Είχε τρείς βαλίτσες, έναν σάκο στην πλάτη, μια τσάντα στον ώμο και της δεύτερης μικρότερης την τιράντα να την εξοργίζει κάθε φορά που έπεφτε προς τον αγκώνα της, εμποδίζοντας την να χτυπήσει το εισιτήριο της εκείνο το σκοτεινά ροζ και χιονισμένο μεσόνυχτο στο, του μυαλού της, παραμυθένιο κέντρο της γης. Στην πραγματικότητα έβρεχε και οι παγωμένες μαχαιριές που έπεφταν στο πρόσωπό της, θα περίμεναν το φινάλε για να αποκαλύψουν τις μαγείες τους, όχι όμως τότε. Τίποτα ακόμα δεν είχε μπει στη θέση τους έτσι ώστε να'ναι η ώρα της τελικής κατάρρευσης όπου θα ακουγόταν και ο κρότος του πυροβολισμού που, μεταξύ των θυμάτων του, θα στόχευε και την έναρξη του επόμενου γύρου.
Ήταν τόσο νωρίς που ακόμα δεν είχε ξυπνήσει καν αυτός που θα αποφάσιζε να αυτοκτονήσει εκείνο το σούρουπο. Ή μάλλον, η λέξη σούρουπο δεν ανήκει στο μέρος της ιστορίας μας, ας μείνει ένα σκέτο βράδυ. Η λέξη σούρουπο είναι ζεστή, μυρίζει κρασί και έχει λίγο αλμυρό δάκρυ ανακατευμένο με εκείνη την στάλα θάλασσας ,που έμεινε από το απόγευμα. Το βράδυ εκείνο, τίποτα δεν είχε να κάνει με αυτό που προασπίζει το σούρουπο. Το βράδυ εκείνο ήταν επιθετικό και τα σπαθιά που άνηκαν στα σύννεφα κομμάτιαζαν τον ασημένιο ουρανό κάνοντας τον να κλαίει με λυγμούς.
Εκείνο το βράδυ της 12 Φλεβάρη, άλλοι κάνανε απεργία από την δουλειά τους, άλλοι από τον λήθαργο της ψυχαναγκαστικής σιωπής τους, άλλοι από την ανθρωπιά τους και ενας άλλος από την ζωή του. Ένας τυφλός γυρνούσε μια ταινία κι ένας άλλος που νόμιζε πως δεν ήταν, την κοιτούσε χάνοντας το νόημά της. Ήταν ήδη αρκετά αργά και η απόφαση είχε παρθεί. Θα αυτοκτονούσε, μα αυτή η τιμωρία δεν ήταν αρκετή κι έτσι προκάλεσε τους πάντες να θυμώσουν μαζί του και να τον μισήσουν αντί να του πουν καλό ταξίδι.
Δύο ώρες ήταν η διάρκεια εκείνης της εφτάλεπτης ιδρωμένης και αλαφιασμένης αποστολής να πάει η τούρτα φράουλα εκεί που άνηκε. Εκεί που τελικά σκοτώθηκε η απελπισία και η ταπείνωση λες και η τούρτα φράουλα την υπερασπίστηκε και αφύπνισε όλα τα γλυκά που υπήρξαν μέσα σ'εκείνο το σπίτι για να ξορκιστεί μιά για πάντα η μαύρη ενέργεια που κατασπάραζε το κάθετι στο πέρασμά της αφήνοντας τα αποφάγια να βρωμίσουν.
Μόλις είχε καεί η λάμπα, μόλις είχε κάνει εναν καινούργιο φίλο, μόλις είχε αφήσει κάτω τα μπαγκάζια της κι αμέσως έβγαλε απ'τις βαλίτσες της την περουσία της: 48 αστέρια, ένα μουσικό κουτί που έπαιζε την μελωδία του σπιτιού της, το κλεμμένο κερί, την εικοστή τέταρτη υπενθύμιση του οτί ο χρόνος δεν υπάρχει και τις χάρτινες λέξεις του μέλλοντός της.

Προστατευμένη και με την δύναμη που ανακτούσε, άκουσε την γλώσσα του σπιτιού της και την μίλησε αφήνοντάς την να πλημμυρίσει μέσα της και όπως μόνο εκείνη ήξερε να καθαρίσει όλα τα μικρόβια του ξενιστή που την είχε λεηλατήσει. Επιτέλους τα αλμυρά δακρυά της κι ο ιδρώτας της χύθηκαν στην θάλασσα που βρέθηκε στη μέση της μεγαλούπολης. Βρισκόταν σπίτι.

Φουρτούνα στα ανοιχτά, παράθυρα.

"Αγοράκια που κλαψουρίζουν κάπου στα πίσω καθίσματα ενώ εγώ έχω πονοκέφαλο" θα μπορούσε να είναι η απάντηση στην ερώτηση τί τύπου άνθρωποι σε εκνευρίζουν που δεν έθεσε κανείς άλλος παρά η αναγκαστική παρακινητική σκέψη αυτού του προλόγου.

«Ανθρώπους που δε σέβονται τις λέξεις και που δεν εναρμονίζουν τις πράξεις τους με την έννοια όσων επικαλούνται και υπόσχονται. Είναι σαν να μου λες: Πεινάω, θέλω burger κι όταν στο σερβίρουν να το τρως με το ζόρι. Είναι σαν να προσκυνάς ,μουρμουρίζοντας με ευλάβεια προσευχές, μια εικόνα κι όταν εκείνη πάρει μορφή και σταθεί μπροστά σου, να μην την αγκαλιάζεις. Είναι σαν να ζητάς απο μια κοπέλα να γδυθεί και να μην της κάνεις έρωτα». θα μπορούσε να ήταν άλλη μια απάντηση.

Βλέπεις, ότι τολμάς να αφήσεις να γίνει συνήθεια, αφού περάσει την φάση του ναρκωτικού εθισμού που σε κάνει κυριολεκτικά να τρέχεις για να πάρεις την δόση σου κάτω απ’την βροχή μετά την δουλειά, αρχίζει να σου γδέρνει την ψυχή ώσπου λίγο πριν το τέλος, εκρήγνυται και διατάζει την λάβα του να σε παρασύρει μαζί με τα καστράκια σου που τόσο περήφανα καμάρωνες τρέχοντας από’δω κι από’κει χαμογελώντας. Για την ιστορία και προς απλή ενημέρωση και μόνο ήσουν τελικά μες τον (πολύ) άμαχο πληθυσμό κι αφού σου δόθηκε εξιτήριο άρον άρον πριν προλάβουν οι πληγές σου να επουλωθούν και χωρίς να υπάρχει κανείς να στις φιλήσει, βρέθηκες στον δρόμο.  Εκεί, κατά την διάρκεια της ψυχαναγκαστικής σου προσπάθειας, έκανες ότι περνούσε και μπορούσε να αντέξει το χέρι σου, έτσι ώστε να είσαι ένας αξιοζήλευτος άστεγος προς μίμηση. Φρόντισες να ταΐσεις αυτό που έσερνες μαζί σου για κατοικίδιο με τα ψίχουλα που σου πετούσαν αλλά τελικά ψόφησε από αφυδάτωση.  Ήταν και που δεν κατόρθωσες να το προστατέψεις κι από το κρύο το οποίο σε ξύπνησε εκείνη την νύχτα που δύο μέρες πριν, ίσως μάλλον να’ταν εβδομάδες δε θυμάμαι, δε θα πίστευες κανέναν και ίσως να μάλωνες μαζί του, εάν σου λέγε πως θα την έβγαζες με φούτερ δανεική και μάλιστα όχι. Τελεία.  

«Τους ανθρώπους που χάνουν τον σεβασμό προς τα λόγια τους -μεγάλα είτε μικροσκοπικής εμβέλειας- βιάζοντάς τα ανελέητα με κάποια άλλα που θα πουν ή που δεν θα πουν (καλύτερα)». Τελική απάντηση.

http://www.youtube.com/watch?v=EMsTSdHIJds

(Άμεση) Δράση-αντίδραση

Μιά φορά κι έναν καιρό, όχι μακριά απο το τώρα κι απο'δω, η κυρία Χοζ Κύριος Ζ. ισχυριζόταν πώς θεράπευε ψυχές και δίπλα στην κουζίνα της, σε εκείνο το μεγάλο και παράξενα χρωματιστά δωμάτιο όπου κάθε φορά  η διάταξη των επίπλων ήταν διαφορετική, δεχόταν άντρες που χτυπούσαν νευρικά τα πόδια τους, γυναίκες που πίεζαν το παιδί τους να μιλήσουν για το πόσο πιεσμένα νιώθουν και πόσο μόνη νιώθει η μαμά τους επειδή ο μπαμπάς είναι ανεπρόκοπος, κορίτσια που έφερναν την ταμπέλα του Συνδρόμου της Στοκχόλμης που ήταν λέει ερωτευμένα με τους βιαστές τους και τέλος, μερικά βαμπίρ που συνήθως ήταν έξυπνες γυναίκες μολυσμένες από τους άντρες τους.
Η περίεργη μυρωδιά των πλαστικών λουλουδιών, το ανθυγιεινά πολυτελές μαξιλάρι, το απέραντο ψεύτικο φως και οι πολύωρες κουβέντες ,βρώμικες πιά καθώς έβγαιναν από το πλυμένο στο κομμωτήριο αυτί της κυρίας Χοζ Κύριος Ζ., εισχωρούσαν στους χοντρούς τοίχους του δωματίου και όσο η κυρία Κύριος, περίμενε κάθε χρόνο τις διαταγές του νερού και του ανέμου, ο θυμωμένος και χαιρέκακος ψίθυρος του Κάρματος, σκέπαζε την εκωφαντική μουσική συνδυασμένη από τον ποδοσφαιρικό αγώνα που έπαιζε για το τίποτα στην τηλεόραση που επιτέλους σήμερα χάλασε.
Η κυρία Χοζ Κύριος Ζ. έκανε τα πάντα για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της Αρμονικής Συνθήκης Διαβίωσης. Είχε κάνει την αίτησή της στο Υπουργείο, είχε κατέβει στους δρόμους να διαδηλώσει για τα δικαιώματά Της φορώντας το παλτό που είχε ράψει η ίδια με εκτυπωμένες με έγχρωμο μελάνι λεζάντες κλεμμένες και αδικημένα δοσμένες προς τον νου και δεν έλειπε φυσικά από τις μαζώξεις ομοιών της, όπου κρυβόταν και πάλι μπροστά σε μία τηλεόραση που δεν κοιτούσε ποτέ.
Τα τελευταία χρόνια -είκοσι συν άλλα δύο πάνω κάτω- και ειδικά μετά την τρομοκρατική αλλαγή της Αμερικής του '11, εκείνη πίστευε πώς τα είχε καταφέρει. Είχε βάψει τα μαλλιά της ξανθά και είχε πιά αγοράσει γυαλιά, πολλά γυαλιά. Επίσης, οι καθρέυτες ήταν τόσοι πολλοί στο σπίτι της, που ακόμα κι ο Νάρκισσος που ήταν εκεί ξαπλωμένος πάνω στο πτώμα του περιεργαζόταν  τον Νάρκισσο που του πρόσφερε κι αναθεωρούσε κι αναρωτιόταν αν πρέπει τελικά να το προσφέρει σε εκείνην.
Ένα απόγευμα, κάποια, προσπάθησε να σκοτώσει την κυρία Χοζ Κύριο Ζ., αλλά τελικά κατόρθωσε απλά να μπει φυλακή και κάποιον κλειδαρά να πουλήσει μια εξαιρετικά ασφαλή κλειδαριά στην λαιμοκομμένη και αιμοχανούσα κυρία Χοζ.
Η κυρία Χοζ Κύριος Ζ., ποτέ δε κατάφερε να δει την υπογραφή της στην Αρμονική Συνθήκη Διαβίωσης και μετά απο δικαστήρια έχασε και το μοναδικό πράγμα που είχε αγαπήσει στην ζωή της. Το να την αγαπάνε. Κι όχι μόνο το έχασε μια φορά αλλά καταλάθως απαντημένα τηλέφωνα, ανόητες υποκρίτριες και χίλια δυό άσχετα και ιαινικά χαμόγελα της το θύμιζαν με την κάθε ευκαιρία.
Στο τέλος, εκείνος ο ψίθυρος έγινε μεταμεσονύχτιο ουρλιαχτό. Οι πολυπόθητοι μπάτσοι -στην προκειμένη περίπτωση- δεν άργησαν να την μπαγλαρώσουν για διατάραξη της κοινής και λογικής Αρμονίας. Μπορεί οι ψυχές που νόμιζαν πως θεραπεύονται να μείναν άρρωστες, αλλά μερικές άλλες σταμάτησαν να πονούν και δικαιώθηκαν. Ειδικά της κάποιας που κάλεσε με όλη την δύναμη των δαχτύλων της, το βράδυ εκείνης της μέρας που είχε ήλιο, το ...100.

http://www.youtube.com/watch?v=IBH97ma9YiI

Liebes Tagebuch

Mπορείς κι έχεις κάθε δικαίωμα να επικαλεστείς την οποιαδήποτε δικαιολογία και να «εξηγηθείς» για αυτό που ξεκινάς να νιώθεις αρχές μετάνοιας ή έστω συναισθήματα «μήπως δεν έπρεπε;», αλλά οφείλεις και να ξέρεις πώς πιθανολογείται να χρησιμοποιηθούν όλα αυτά εις βάρος σου, στο αιώνιο δικαστήριο της εντιμης και καθαρής συνείδησης με μόνο δικαστή την αξιοπρέπεια του Εγώ σου.

Για λόγους διευκρίνησης και μόνο δε μιλώ για Κάρμα κι ούτε για κανόνες ηθικής μιας και αυτά είναι άπιαστα για το ευσυνείδητό μας δυναμικό κι απλά  εμείς τα υπακούμε αναγνωρίζοντας, μαθαίνοντας και ζώντας.

Όχι λοιπόν, μπορεί και ίσως, όμως τί σημασία πιά θα είχε εάν δεν;

Τί σημασία θα είχε να μην;

Η αλήθεια είναι, για να αλλάξω θέμα, πώς το να αφήσω να ακούσω για χιλιοστη φορά αυτόν τον καιρό (ψέμματα, σχεδόν η 5^η θα’ναι) τις φράσεις «εγώ στα’λεγα» ή ακόμα χειρότερα το «κάθε εμπόδιο για καλό είναι» με προκαλεί και ακόμα ίσως και να ανυπομονώ πιά τώρα. Βλέπεις τελικα, όχι μόνο γυρνάει αλλά κατά την διάρκεια του κύκλου εκσφενδονίζει, χτυπάει πίσω του πόρτες με θόρυβο κάνοντας την σιωπή να σπάει τύμπανα αυτιών, φυσάει, αιμορραγεί και λίγο πριν το κλείσιμο του, ηρεμεί απότομα αφήνοντας μας να αγακανακτούμε εκνευρισμένα καθώς αιωρούμαστε λίγες στιγμές ίσα ίσα για να προλάβουμε να κρατηθούμε απο τα χέρια «εκείνων» που έχουν περισσότερη σωτήρια δύναμη απο κάθε μετα(υ)λλικό κάγκελο προστασίας κατά την ανώμαλη προσγείωση.

Αυτά τα χέρια λοιπόν είναι κατά κάποιο τρόπο μαγικά. Σε κρατάνε σφιχτά από το χέρι όπως ακριβώς κάνει  μια γιαγιά που πάει την εγγονή της στο σχολείο. Σε αγκαλιάζουν τρίβοντάς σου την πλάτη δίνοντας σιωπηλά κι απλόχερα την ζεστασιά που χρειαζόσουν για να αντισταθείς στον αέρα. Σου χαιδεύουν τα μαλλιά όπως κάνει  ένας άντρας σε μια γυναίκα πριν κοιμηθούν για να νιωσεις προστασία. Σε μουτζώνουν για να μην κάνεις τα ίδια λάθη και τέλος σε σπρώχνουν στο κενό, αφού έχουν εξασφαλίσει πώς έχουν δέσει γύρω σου το αερόστατο, έτσι ώστε η ελεύθερη σου πτώση  να σε οδηγήσει στο διπλό κρεββάτι που έστρωσες μόνος σου.

Κι εκεί πιά έχεις μπροστά σου όλο τον χρόνο που κατά την διάρκεια των ημερών σου δε σου φτάνει, για να γελάσεις, να μιλήσεις, να τραγουδήσεις και απλά να αισθανθείς δίπλα σου όλους εκείνους που δε βλέπεις πιά συχνά.

Μ.

Ή θα συνεχιστεί λοιπόν απο'δω και πέρα να'ναι έτσι ή θα'ρχίσουν τα καστράκια μου, αφού μου δώσουν ultimatum διαμονής να με διώχνουν σιγά σιγά καθώς γκρεμίζονται παρασέρνοντας μαζί τους κι άμαχο πληθυσμό.
Τώρα μόνο ελπίζω σε αυτό που ξέρω κι εύχομαι πάντα να βρίσκω αυτή την ανάσα ή το ανοιχτό φερμουάρ που θα με γλυτώνει από την κομένη λέξη και τα ανελέητα σκουντήγματα. Ελπίζω επίσης να έχω πάντα κοντά μου αυτόν τον καθρεύτη που θα με ξελασπώνει από την επιρροή ενός αχρείαστου πρηξίματος και τέλος, μη ξεχάσω, να προμηθευτώ καραμέλες για την ανάσα που λέγαμε.
Ίσως και μπορεί και μάλλον να "γύρισε" τελικά, αλλά το αιώνιο¨αλλά μου λέει πώς στην κορύφωσή του εκανε το σκοινι(κό) να τρεμοπαίζει και να ρισκάρει με παιχνίδια δυνάμεων και σκέψεων που φέρνουν συχνά πονοκέφαλο.
Το χειρότερο δε, είναι οτί αν δε ρισκάρεις κινδυνεύεις να ρισκάρεις περισσότερα, μα στάσου, αυτό δεν ήμουν πάντα εγώ που (σ)το φώναζα;
Μ.

O Μετροσπάστης

Είμαι απο αυτούς που έχουν κλαφτει κατά καιρούς που ο μόνος τρόπος που θα χαρώ το Θεσσαλονικιώτικο μετρό, θα'ναι όταν θα πηγαίνω στο ΙΚΑ για να στήσω αντίσκηνο μπας και πάρω κάνα χάπι ή - αν ποτέ αξιωθώ- να παίρνω το εγγόνι μου απ΄το νηπιαγωγείο. Άλλωστε μαντεύω πώς με τους ρυθμούς που πάμε, δε παίζει να'χουμε ούτε αεροκίνητα τραίνα ούτε και τηλεμεταφορείς "Αγία Σοφία- Συνδίκα" μέχρι τότε.

Τώρα το θέμα είναι οτί εδώ που είμαι, το'φαγα (ευτυχώς όχι κυριολεκτικά -ακόμα-) ανελέητα πολλές φορές στη μάπα και πλέον βρίσκομαι στην ώριμη και υπεύθυνη θέση να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη για τον κάθε λογής επιβάτη του! Voilà

• Είναι ωρέ μερικοί τύποι απυθμένως αχακακτήριστοι: Σου λέει στα μούτρα "pardon" με μεσαιωνικού ζήλου ευγένεια λες και αποτίνει φόρο τιμής στους Γάλλους αριστοκράτες του τότε και χωρίς κανέναν βάσιμο και εξηγίσημο λόγο, χώνεται στα ίσα και μπροστά σου κλέβοντάς σου την σειρά! Δε πα να περιμενεις το έρμο το ήδη τρίτο σου μετρό μπας και καταφέρεις να πας "σπίτι" σου; Εκείνος με προχωρημένου θράσους είδους κινήσεις σε αφήνει να κοιτάς την πλάτη του, σαστισμένη σκεπτόμενη "Δε παίζει να το'κανε αυτό...". Κοινώς: από τότε που βγήκε το pardon...μπαίνεις πρώτος στο μετρό.

•   Όλοι όσοι εκείνοι δεν έχουνε λεφτά να πάνε Disneyland (και που να τα βρεις δηλαδή, 70Ε έχει πάει το εισιτήριο, αν πάλι έχεις και παιδιά τότε δέξου το: "ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑ in your face" μου) έρχονται στο μετρό για να μην κρατιούνται από το τόσα τα ρημάδια τα πιαστράκια και να χτυπιούνται απο΄δω κι απο΄κει (ένα από αυτά τα τοπικά επιρρήματα είσαι ενίοτε κι εσύ) με τους γαλλικούς τους (extra bonus δυσκολία παιχνιδιού). Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το γιατί διάολο δεν κρατιούνται ή δεν στηρίζονται κάπου σαν κανονικοί επιβάτες μετρό.

•  Όσο Γάλλος κι αν είσαι, όσο κι αν δεν είσαι, όσο κι αν το ξέρεις, υπάρχυον πάντα οι "Έλά (προσοχή στο αξάν)  μ'ακούς είμαι στο μετγό", λες και νομίζουν οτί  το κινητό τους άλλο γκαϊλέ δεν είχε και σου κρύβει τις μπάρες σήματος.  Φφφ λοιπόν θα το πω μία φορά: Στο μετρό δεν έχεις σήμα! Στο μετρό ΔΕΝ έχει σήμα. Στο μετρό δεν έχει καθόλου σήμα. Στο μετρό δεν έχει σήμα. Στο μετρό δεν έχει σήμα! Στο μετρό ΔΕΝ έχει σήμα. Στο μετρό δεν έχει καθόλου σήμα. Στο μετρό δεν έχει σήμα. Στο μετρό δεν έχει σήμα! Στο μετρό ΔΕΝ έχει σήμα. Στο μετρό δεν έχει καθόλου σήμα. Στο μετρό δεν έχει σήμα.

•  Μερικοί πάλι είναι πρόθυμοι να σε σκοτώσουν αν πρόκειται να προλάβουν το μετρό. Ή να χτυπήσουν το εισιτήριο τους πριν απο εσένα. Ή να ανέβουν ένα σκαλάκι κυλιόμενης σκάλας πριν απο εσένα. Ή να μπούνε πριν απο σένα. Μπορεί ακόμα να'ναι κι άδειο. Άξιζε ο θάνατός σου.

• Ε προφανώς λόγο για τα ακουστικά δε θα ανοίξω καν γιατί "μέσα μαζικής μεταφοράς, συνωστιμός, ακουστικά, ενοχλητική μουσική" θα με κάνουν πιό γραφική κι απο τα στενάκια της Μονμάρτης. Αλλά γαλλική ραπ οχτώ η ώρα το πρωί σε κάνει να ψάχνεις στο ήδη μη-σηματιασμένο κινητό σου κέντρα που επιχειρούν παράνομες λοβοτομές.

• Αυτοί που θυμούνται οτί θα κατέβουν στην επόμενη στάση μόνο όταν ακουστεί ο ήχος κλεισίματος της πόρτας. Καταφέρνουν να αγχώσουν όλο το μετρό που αγωνιούμε για το αν θα προλάβουν να βγουν ενώ ταυτόχρονα μας σπρώχνουν τσαλαπατώντας μας,  πετώντας εκατομμύρια "Pardon" μόνο και μόνο επειδή τόση ώρα λούφαραν στην γαλαρία. Πολλές φορές υπάρχουν ορισμένοι που για να ανοίξουν χώρο, κατεβαίνουν απ'το μετρό για να βγει ο καθυστεροκατεβενάκιας. Εάν ποτέ δω αυτό το τέρας μεγαλοψυχίας να μένει απ΄έξω επειδή η πόρτα ήδη κλείνει, νομίζω θα πεθάνω από υστερικά γέλια.

•   Όλα εκείνα τα μικρά που είτε κυκλοφορούν με τα προσωπικά τους καροτσάκια α) προκαλώντας συνωστιμό β) εξασφαλίζοντας πάντα κάθισμα/κούνια/κρεββάτι κάτω απ'τον κώλο τους ενώ εσύ είσαι όρθιος στο ένα πόδι πάνω από τριάντα πέντε λεπτά.

• Είχα καιρό να έρθω τόσο πολύ κοντά με έναν άντρα όσο χθες. Πρέπει να κοκκίνησα, να μύρισα την αναπνοή του και να ξεχάστηκα προς στιγμήν από την τόση κοντινή επαφή οτί δεν τον ξέρω  κι οτί είναι ένας άγνωστος στο μετρό που απλά γουστάρει να στιβάζεται σα σαρδέλα, αρκεί να μη πάρει το επόμενο μετρό! Το μεγαλύτερο μου λάθος δε, ήταν να του γυρίσω πλάτη, εκεί κι αν τα πράγματα γίναν άβολα.

•   Έχει ακούσει κανένας σας την έρμη την Άβε Μαρία σε Gypsy Jazz; Την κατακαημένη την Bohème με τσιγγανορουμάνικο "Αyyy"; 

• Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι ο αριθμός των αναγνωστών σοβαρών βιβλίων μέσα στο μετρό. Τώρα άθελά μου σκέφτηκα τον αντίστοιχο αριθμό στο 24 προς χίλλια δέντρα. Τέλος πάντων, συνεχίζω: είμαι σίγουρη πώς απλά παριστάνουν πως διαβάζουν γιατί εγώ από δίπλα δυσκολεύομαι να διαβάσω ακόμα και τον τίτλο του βιβλίου μιας και το μετρό κουνάει ασύστολα πολύ. Μιά φορά όμως το δοκίμασα και πήγα με το βιβλίο μου παρέα στο μετρό και το μόνο που κατάφερα ήταν να κατέβω στην επόμενη στάση πανιασμένη με φρικτή αναγούλα. 

Μiscellaneous:

Ο ελεγκτής που θα σε ελέγξει μόνο την μία από τις 7 φορές που κόβεις εισιτήριο την ημέρα και γι'αυτό του αξίζει και η οσκαρική ερμηνεία "Λιποθυμώ, δε μπορεί να το'χασα απ΄την τσέπη μου, είμαι μετανάστης δε ξέρω γαλλικά, εξκιουζέ μουά".

Eυχαριστώ

Και η αίσθηση αυτή με βυθίζει ολοένα και περισσότερο βαθύτερα στο απέραντο της μεγαλείο. Και δε θα μπορούσα να την νιώθω πιο δυνατή και ευτυχισμένη. Ολοκληρωμένη και ταυτισμένη με τον σκοπό της δημιουργίας του λόγου ύπαρξής της, σαν ένα πιά και φωτεινό σύνολο, ελεύθερη τώρα θα μείνει στην αιωνιότητα με τον δικό της τρόπο.
Μα πώς να μην είναι κανείς ευγνώμων μετά από αυτή την μαρτυρία. Και πώς να μην συνεχίζει να παίρνει δύναμη ώστε να μην χάσει λεπτό απ'τις ηδονές που δεν έχουν έρθει ακόμα; Πες μου εσύ, ή μάλλον όχι.