Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

Φουρτούνα στα ανοιχτά, παράθυρα.

"Αγοράκια που κλαψουρίζουν κάπου στα πίσω καθίσματα ενώ εγώ έχω πονοκέφαλο" θα μπορούσε να είναι η απάντηση στην ερώτηση τί τύπου άνθρωποι σε εκνευρίζουν που δεν έθεσε κανείς άλλος παρά η αναγκαστική παρακινητική σκέψη αυτού του προλόγου.

«Ανθρώπους που δε σέβονται τις λέξεις και που δεν εναρμονίζουν τις πράξεις τους με την έννοια όσων επικαλούνται και υπόσχονται. Είναι σαν να μου λες: Πεινάω, θέλω burger κι όταν στο σερβίρουν να το τρως με το ζόρι. Είναι σαν να προσκυνάς ,μουρμουρίζοντας με ευλάβεια προσευχές, μια εικόνα κι όταν εκείνη πάρει μορφή και σταθεί μπροστά σου, να μην την αγκαλιάζεις. Είναι σαν να ζητάς απο μια κοπέλα να γδυθεί και να μην της κάνεις έρωτα». θα μπορούσε να ήταν άλλη μια απάντηση.

Βλέπεις, ότι τολμάς να αφήσεις να γίνει συνήθεια, αφού περάσει την φάση του ναρκωτικού εθισμού που σε κάνει κυριολεκτικά να τρέχεις για να πάρεις την δόση σου κάτω απ’την βροχή μετά την δουλειά, αρχίζει να σου γδέρνει την ψυχή ώσπου λίγο πριν το τέλος, εκρήγνυται και διατάζει την λάβα του να σε παρασύρει μαζί με τα καστράκια σου που τόσο περήφανα καμάρωνες τρέχοντας από’δω κι από’κει χαμογελώντας. Για την ιστορία και προς απλή ενημέρωση και μόνο ήσουν τελικά μες τον (πολύ) άμαχο πληθυσμό κι αφού σου δόθηκε εξιτήριο άρον άρον πριν προλάβουν οι πληγές σου να επουλωθούν και χωρίς να υπάρχει κανείς να στις φιλήσει, βρέθηκες στον δρόμο.  Εκεί, κατά την διάρκεια της ψυχαναγκαστικής σου προσπάθειας, έκανες ότι περνούσε και μπορούσε να αντέξει το χέρι σου, έτσι ώστε να είσαι ένας αξιοζήλευτος άστεγος προς μίμηση. Φρόντισες να ταΐσεις αυτό που έσερνες μαζί σου για κατοικίδιο με τα ψίχουλα που σου πετούσαν αλλά τελικά ψόφησε από αφυδάτωση.  Ήταν και που δεν κατόρθωσες να το προστατέψεις κι από το κρύο το οποίο σε ξύπνησε εκείνη την νύχτα που δύο μέρες πριν, ίσως μάλλον να’ταν εβδομάδες δε θυμάμαι, δε θα πίστευες κανέναν και ίσως να μάλωνες μαζί του, εάν σου λέγε πως θα την έβγαζες με φούτερ δανεική και μάλιστα όχι. Τελεία.  

«Τους ανθρώπους που χάνουν τον σεβασμό προς τα λόγια τους -μεγάλα είτε μικροσκοπικής εμβέλειας- βιάζοντάς τα ανελέητα με κάποια άλλα που θα πουν ή που δεν θα πουν (καλύτερα)». Τελική απάντηση.

http://www.youtube.com/watch?v=EMsTSdHIJds


2 σχόλια:

Serotonin addict είπε...

Αληθινό και ποιητικό μαζί! Πολύ δυνατές εικόνες :)

Marina, Marina Marinaaa είπε...

"We need to talk" ;)