Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Επόμενη στάση.

Αποτυχία σημαίνει να αφήνεις το καυτό σου τσάι σε αντικειμενικά και οφθαλμοφανέστατα άβολο και ριψοκίνδυνο σημείο φλερτάροντας έτσι ξεδιάντροπα με την ήττα σου,  για μερικά δευτερόλεπτα "ακριβώς εκεί που πρέπει" όντας σίγουρος πως, δε μπορεί, δε θα το ξεχάσεις και δε θα το τραβήξεις το ρημάδι το σεντόνι. Όμως τελικά θέλεις κι άλλα παραπάνω-να βολευτείς πχ καλύτερα- και ξεχνάς και το τραβάς τελικά το ρημάδι το σεντόνι.
Χύνεται το καυτό τσάι κι εσύ επειδή βαριόσουν να τραβηχτείς λίγο, σήκω τώρα κι άλλαζε σεντόνι και ξέχνα οποιοδήποτε ηδονικό σημείο φάση "right there".
Με πιό απλό σενάριο και για να μη νομίζεις πως συμβαίνει μόνο σε χαζούς καιροσκόπους απλά σκέψου πώς είναι η κάθε φορά που μπήκες στο λεωφορείο χωρίς να κόψεις εισιτήριο. Νιώθεις σπουδαίος που θα καταφέρεις να φτάσεις στην στάση σου όντας ένα κέρμα πλουσιότερος από τους συνεπιβάτες σου που δε τζογάρουν σαν κι εσένα. Είναι ακόμα σα να ξεγελάς το ίδιο το σύστημα μέχρις ότου δε σε αφήσουν να βγεις απο'κει μέσα αν δεν αποδείξεις μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι ικανότητές σου να ξεγελάς κόσμο.
Τότε πρέπει, αν θες να έχεις καταφέρει κάτι, να παίξεις το μεγαλύτερο θέατρο της ζωής σου, με σπαστά κείμενα σα τον ηθοποιό που ξεχνάει τα λόγια του, με μάσκαρα που τρέχει στα μάγουλά σου για μακιγιάζ και συνεπιβάτες σου για ακροατήριο.
Εκεί μες το λεωφορείο σου, πρόσεξε μόνο μην ξεπεράσεις ποτέ την λεπτή γραμμή που σε χωρίζει με το ακροατήριό σου και ξεγελάσεις και τον εαυτό σου με τα ψέμματά σου.
Στο κάτω κάτω, για τον εαυτό σου δε ξεκίνησε όλο αυτό; Θυμήσου ποιός θα έβλεπε ταινία καλοβολέμενα με το τσαγάκι του δίπλα;
Το δεύτερο ρίσκο που οφείλεις να πάρεις είναι το να σε αποκαλύψουν οι φίλοι σου τα πουλιά για το πόσο γλυκά τους πότησες νερό όταν αυτά διψούσαν, σε αυτούς που δεν έπρεπε. Στον ελεγκτή του λεωφορείου ας πούμε. Ο οποίος δε, μετά θα αποφασίσει αν θα δώσει συνέχεια σε κάτι που κανονικά θα'θελε να δει τελειωμένο ή αν απλά θα διαγράψει το όνομά σου από την λίστα με αυτούς που θα χρωστάνε.
Γνώμη μου είναι πως το να ρισκάρεις σημαίνει να παίζεις. Γνώμη μου επίσης είναι πως το παιχνίδι δεν είναι σοβαρό. Ποτέ δε θα ρίσκαρα για κάτι που δε διανοούμαι να χάσω.
Ούτε και συνηθίζω να παίζω με κάτι που επίσης δε θέλω να χάσω. Ναι, ειμαι απο αυτούς που προτιμούν να αφήσουν το νάτσος με το πιό πολύ τυρί για το τέλος όπου θα έχει κρυώσει ενώ θα μπορούσα να το απολαύσω τώρα ζεματιστό. Βάφω πρώτα τα νύχια του δεξιού χεριού και αφήνω για το τέλος το εύκολο αριστερό με το καλό μου το δεξί.
Έτσι όπως κι αφήνω για το τέλος τώρα το καλό:
Ρισκάρεις, χάνεις, δε πειράζει δεν σε ένοιαζε και πολύ εξ αρχής για να ρισκάρεις. Όμως το συνηθίζεις τόσο πολύ που πιά κινδυνεύεις να χάσεις την αξία σου ως παίχτης. Γίνεσαι προβλέψιμος, οι κινήσεις σου ειναι γελοία αναμενόμενες, τα λόγια σου πιό πολυπαιγμένα κι απο το "Beggin' you" το 2009 και δε μένει κανένας πιά να ποντάρει πάνω σου.

1 σχόλιο:

Serotonin addict είπε...

Το χειρότερο απ'όλα είναι ότι, αποφεύγοντας συνεχώς το ρίσκο, στο τέλος ούτε εσύ ο ίδιος δεν θέλεις να ποντάρεις πλέον πάνω σου. Φοβερό κείμενο :)